Ο Μανώλης ωστόσο το συνήθιζε…. «να χάνεται». «Πολίτης του κόσμου», «διεθνιστής», εξάλλου, ήταν… Χανόταν απ’ τις παρέες ξαφνικά για να επιστρέψει και να μοιραστεί μαζί μας τα νέα του τραγούδια, τα όνειρά του, τις ανησυχίες του.
Μελετά, γράφει σε εφημερίδες, γράφει βιβλία, ερωτεύεται, ασχολείται με τον διαλογισμό, ανοίγεται σε καινούργια μονοπάτια φιλοσοφικά και υπαρξιακά, ρισκάρει πληρώνοντας στο τέλος πάντα το τίμημα. Φυσικά ήταν αναπόφευκτη η σύγκρουσή του με τα πάσης φύσεως κατεστημένα, αφού βλέπουν σ’ αυτόν ένα «κίνδυνο για την πόζα και την ανεπάρκεια τους», όπως γράφει ο ίδιος. Ο Ρασούλης ψάχνοντας να βρει τους δρόμους του άνοιξε δρόμους.
Αγωνιστής της Αριστεράς. Ενεργό μέλος του Αντιδικτατορικού αγώνα, αυτοεξορίζεται στο Λονδίνο και παίρνει μέρος στο γαλλικό Μάη του ’68. Το ’74 επιστρέφει στην ελληνική πραγματικότητα. Για να συνεχίσει με το ανήσυχο του πνεύμα τον αγώνα, τον ιδεολογικό, τον αξιακό, τον υπαρξιακό και να ξεκινήσει το ταξίδι του στη δισκογραφία.
Τόσα δώρα μας χάρισε! Τραγούδια για τον έρωτα, για τον αποκλεισμένο, για τον μετανάστη, για τον φαντάρο, για τη γυναίκα, για τον αγώνα, για τη φιλία, για την πόρνη, για τον χωρισμό, για το γλέντι και πόσα ακόμη…. Τραγούδια που είναι γνωστά κι αγαπητά στην Ιαπωνία, στο Ισραήλ, την Τουρκία, τη Σερβία, και σε όσες Χώρες υπάρχουν Έλληνες. Αλλά και αρκετά βιβλία για τους «αιρετικούς», για τους «ανεπιθύμητους», όπως ο Π. Πουλιόπουλος.
Ήρθε στην πόλη μας πριν 25 χρόνια περίπου για να γράψει και στη Θεσσαλονίκη ιστορία. Η παρέα μας, τα γλέντια μας, οι έρωτες μας, οι χωρισμοί μας, οι αγώνες μας, αγκαλιάζονται από τους στίχους του… Ιστορία γράφουν οι παρέες και όλοι μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μια παρέα… με τον Μανώλη.
Με πόνο και ευγνωμοσύνη αποχαιρετάμε τον φίλο, το σύντροφο, το συναγωνιστή και εμπνευσμένο δημιουργό Μανώλη Ρασούλη με τους αξέχαστους στίχους του από το
«Τίποτα δεν πάει χαμένο»
Σχεδόν πενήντα χρόνια
βάσανα και διωγμοί,
τώρα στη μαύρη αρρώστια
ανάξια πλερωμή.
Το δίκιο του αγώνα
πολλά σου στέρησε,
μα η ζωή λεχώνα
ελπίδες γέννησε.
Τίποτα δεν πάει χαμένο
στη χαμένη σου ζωή,
τ’ όνειρό σου ανασταίνω
και το κάθε σου «γιατί».
Ποτέ δε λες η μοίρα
πως σε αδίκησε,
μα μόνο η Ιστορία
αλλιώς σου μίλησε.
Σκυφτός στα καφενεία,
στους δρόμους σκεφτικός,
μα χθες μες στην πορεία
περνούσες γελαστός.
Θεσσαλονίκη 13/3/2011
Θεσσαλονίκη Ανοιχτή Πόλη 